Steeds meer zijn er leeglopende dorpen. Dorpen waarvan wij niet meer weten hoe het leven en de samenleving daar ooit was. Het dorpje waar ik elk jaar op reis ga in Portugal begint stilletjes aan leeg te lopen maar ik wil niet dat zijn identiteit mee vergaat, ik wil niet dat het nog een leeglopende dorp word zoals zo veel andere.
Mijn ouders zijn beiden van Portugese afkomst en mijn resterende familie leeft vandaag de dag nog in Portugal. Sinds ik het mij kan herinneren, reizen we in de zomer altijd naar Portugal. Elk jaar kijk ik uit naar augustus en geniet ik zelfs van alle voorbereidingen die daarbij komen kijken. Ik kijk zelfs uit naar de reis van 18 uur lang naar Vasco Esteves de Cima. Want daarna zie ik mijn familie en vrienden terug en kan ik mijn herinneringen herleven en er nieuwe maken. Woorden kunnen mijn liefde en gevoelens voor het dorp niet beschrijven. Een beetje zoals het woord saudade ook niet te beschrijven is. Elk jaar heb ik saudades van Vasco Esteves de Cima.
Elk jaar zijn er minder bewoners in het dorp. De meesten verhuisden naar een stad of zelfs een ander land. Diegenen die er nog zijn, zijn al met pensioen. Binnenkort zal het dorp leeglopen en zijn identiteit verliezen. Nog een leeglopend dorp waarvan de geschiedenis vervaagt en er niet meer geweten zal zijn hoe het leven daar ooit was.
Ik wil niet dat het dorpje waar mijn hart thuis is één van de zoveelste leeglopende dorpen wordt. Ik wil dat de identiteit van het dorp herinnerd blijft. Daarom ben ik voor mijn masterproef met de laatste inwoners van Vasco Esteves de Cima in gesprek gegaan. Ik legde hun verhalen vast om zo hun eigen identiteit maar ook die van het dorp te vereeuwigen in een boek.